Za dimljenje na malim pčelinjacima najbolja je ručna dimilica s kožnim mehom iz kojeg se vazduh ubacuje u valjkasto telo, prelazi preko goriva, prolazi kroz rešetku i izlazi na mlaznicu.
Važno je da je između goriva i mlaznice uvek čista i prohodna rešetka koja hladi dim, a ima i ulogu u gašenju iskri od goriva u telu dimilice.
Za proizvodnju dima od čistog prirodnog goriva najbolje je koristiti suvu hrastovu ili bukovu gljivu (gubu ili trud). Osim s bukve, gljiva može biti i s vrbe, topole, lipe ili s drugog drveća. Bitno je da nije premlada, treba biti starija i već odrvenela. Nakon skidanja sa stabla treba je naseći na komade koji se mogu staviti u dimilicu i dobro osušiti kako bi mogla goreti. Ako ćemo pečurku duže čuvati, poželjno je komade pre sušenja prokuvati jer se tako sprečava razvoj bakterija i crva, a gubi se i oporost, pa dim postaje mekši i ugodniji za pčele.
Osim nje, za gorivo u dimilici dobri su i osušeni duvan zajedno sa stabljikom, suvo natrulo drvo, kao i pamučni tekstil ili jutene vreće koje se pre paljenja zamotaju u što čvršći valjak. Postoje i gotovi preparati koji služe za dugotrajnu proizvodnju dima. Najčešće su to valjci izrađeni od prešanih drvenih strugotina u koje je dodato neko vezivo, parafin i biljni ekstrakt (timijan) čiji miris umirujuće deluje na pčele. Dimilice mogu imati i produženi nastavak u obliku pačjeg kljuna koji omogućava uvlačenje u leto i tretiranje dimnim preparatima za lečenje pčela.
(Novosti)
